Jean-Marie wilde op zijn negentiende eigenlijk dokter worden. “Maar ik heb die ambitie aan de kant geschoven”, zegt hij aan Joe. “Ik heb dat gedaan omdat mijn lief in verwachting was.”

“Arlette is later ook mijn vrouw geworden. En dat is het van moeten trouwen. We zijn dan nog ons dochtertje verloren”, gaat Jean-Marie verder. “Tot op vandaag weet ik nog steeds niet wat er daar fout is gelopen.”

“Ik kreeg geen antwoorden op mijn vragen. Ik weet niet of die dokter daar schuld aan heeft. Maar als je kind komt te overlijden, dan heb je alleen nog maar heel veel verdriet. Ik kon er met niemand over praten. Ik sloot me op. Ik doolde doelloos rond in Gent en ik ben de cinema binnen gegaan. Tot ‘s nachts ben ik daar blijven zitten. Ze speelden toen ‘Once upon time in the west’ en die film heeft mij het drama helpen verwerken.”