”Op de tweede kasseistrook hoorden we over de koersradio dat er iemand van ons was gevallen. We hoorden geen nummer, want hij lag op zijn rug. Het duurde een minuutje voordat we bij hem waren. De mecanicien en ik zijn uitgestapt. Wij waren de eersten”, doet Elijzen zijn verhaal.

“Michael lag er niet goed bij. Zijn benen zaten in zijn fiets en hij was buiten bewustzijn. De mecanicien heeft zijn pols vastgepakt, ik zijn hoofd en we zijn tegen hem beginnen te praten.” 

“De doktoren waren er heel snel en begonnen meteen met reanimeren. Ik zag dat ze een defibrillator bij zich hadden en ze hebben direct een infuus aangebracht.”

“We hebben er een minuut of vijf bij gestaan, maar konden niets doen. Ik zag dat drie of vier doktoren met hem bezig waren en wij zijn verdergegaan. Onze ploegarts hield contact met de medische dienst en vertelde na een uur dat Michael met een helikopter werd overgebracht naar het ziekenhuis.”

”Misschien ben ik heel naïef, maar ik zag heel kundige doktoren om hem heen met alle hulpmiddelen. Dan verwacht je een bericht: hij is afgevoerd en het gaat goed komen. In je achterhoofd weet je dat er heel erge dingen kunnen gebeuren in de koers, maar je verwacht nooit dat je in zo’n situatie komt.”

“Toen we bij de wielerbaan aankwamen, kwam een motoragent naast me rijden. Die zei dat ze Michaels fiets, die op het dak stond, wilden hebben voor onderzoek. Toen brak ik.”

“Om tien over half elf belde de trainer van de ploeg mij vanuit het ziekenhuis. Je zakt door de grond, maar ik ben ook een van de leidinggevenden en moest het nieuws brengen aan de renners en het personeel.”