Toen het nieuws kwam dat Goolaerts gevallen was, was Jef in zijn eentje op weg naar het Bos van Wallers. “Op het tv-scherm in de wagen zag ik iemand vallen. Ik had niet gezien dat het Michael was. Maar meteen nadat ik was uitgestapt, kwamen de berichten”, vertelt Goolaerts in Het Laatste Nieuws.

"Yannick Prevost en ik hebben 40 renners in onze portefeuille. Allemaal zijn ze ooit al eens gevallen - da's helaas eigen aan de sport. Maar in 99% van de gevallen staan ze op, kruipen in het zadel en zijn weer weg. Of ze grijpen met een pijnlijke grimas naar hun sleutelbeen. Maar dit... (Zwijgt lang) Vrij snel werd er gesproken van een eventuele hartstilstand.”

“Vanaf dat moment ben ik op automatische piloot beginnen te werken. Ik heb zijn familie gebeld en hen tot op vandaag niet meer losgelaten. Dat is ook het laatste wat ik kan doen voor Michael. Hij is enórm gescreend. Ze konden niets vinden. Michael heeft echt pech gehad."

“'s Ochtends voor de start van Parijs-Roubaix heb ik Michael nog gezien in Compiègne. Zoals altijd drukte ik hem de hand en zei ik: 'Succes.' Meer niet. Ik wilde hem op zijn droomkoers niet uit zijn concentratie halen.” 

“Michaels ouders waren daar ook. Ze beklaagden zich aanvankelijk dat ze naar de start waren gekomen, omdat ze daarna meteen 100 kilometer moesten bollen naar een kasseistrook. Ik garandeer u: nu zijn ze maar wat opgelucht dat ze hun zoon dan nog hebben gezien."