Sabien Tiels zit momenteel weer goed in haar vel. Maar dat was zo’n vijf à zes jaar geleden anders. Sabien voelde zich toen psychisch erg slecht. Maar dit durfde ze niet tonen. Niets kon haar nog boeien of enthousiast maken. “Mijn man heeft toen veel geduld gehad met mij”, zegt ze.

Sabien had jarenlang te veel ballast meegesleurd. “Ik wou de perfect dochter zijn, de grote zus die alles kon, de echtgenote en mama die het huishouden kon managen én kon lesgeven en optreden”, vertelt Sabien. “Ik was te perfectionistisch. En ik ben hoogsensitief. Bij mij komt alles heel hard binnen.”

Op een gegeven moment zat Sabien er mentaal helemaal onderdoor. Ze zocht naar de oorzaak. “Ik zou toen zelfs mijn huwelijk hebben opgeblazen”, vertelt ze. “Want ik dacht: Is het dit maar? Pas later ben ik erachter gekomen: ja, dit is het!”

Sabien en haar man Dirk zijn al achttien jaren samen, en hebben een zoon: Pieterjan. “Ik ben nu heel blij dat ik geen overhaaste beslissingen heb genomen. Daar zou ik enorm veel spijt van hebben. Dirk heeft veel moeten incasseren, en op een dag zei hij: ‘Schattie, zonder hulp gaan we er niet uit geraken.’ Hij heeft me naar een psycholoog gestuurd, en dat is mijn redding geweest.”