Jacques Vermeire praat in Primo openhartig over de moeilijkste periode in zijn leven waarin hij zelf vocht tegen darmkanker en waarin hij op korte tijd twee grote liefdes verloor aan even ernstige ziektes. “Het verhaal van Martine en Muriel heeft er diep ingehakt”, geeft de komiek toe. “Ik heb ontzettend veel verdriet moeten verwerken. Ik heb een week lang in kamerjas door het huis gedwaald. Van bed naar sofa. Van sofa naar bed. Ik dacht: uitkijken, nu moet er iets gaan gebeuren.”

Gelukkig hebben vrienden hem er toen door gesleurd. “Ik heb de kracht gevonden om al dat verdriet een plaats te geven en verder te gaan.” Jacques Vermeire beseft dat het toen fout had kunnen aflopen. “Ik heb in mijn leven wat meegemaakt. En ik ken de verhalen van mannen en vrouwen die in de drank vliegen wanneer het leven tegenzit. Ik heb mij op mijn werk gefocust. En op mijn kinderen.”

Jacques Vermeire beseft dan ook al te goed dat hij zich gelukkig mag prijzen. “stel je voor dat ik geen kinderen had, geen financieel comfort, geen succes. Stel je voor dat ik een anonieme gepensioneerde was. IIn de supermarkt liep ik een voormalige mediatopper tegen het lijf. Vijfenzestig. Met pensioen. Zegt hij: ‘Ik ben niemand meer’. “