“Ik heb altijd een dak boven mijn hoofd gehad, er was eten, en ik heb ook nooit schrik gehad om op straat te belanden. Maar centen waren een constante bezorgdheid. Toen ik dertien jaar was woonde ik alleen bij mijn papa. Ik beheerde toen het huishoudbudget. Ik had 500 Belgische frank om de week mee door te komen. De constante stress die ik op mijn 13de voelde rond centen was niet normaal”, vertelt Kristel Verbeke.

“De huisbaas kwam bij mij de huur vragen. Ik zag als kind van 13 die man afkomen wetende dat hij de huur kwam halen, maar ik wist dat die er niet was, en ik moest dan verantwoording geven. Dat was voor mij het gevoel van in armoede opgroeien. Als ik thuiskwam met een schoolfactuur ging ik daarvan de ‘bots’ krijgen, omdat mijn papa boos ging zijn omdat hij dat moest betalen. Niet omdat hij dat niet wou betalen, maar omdat het gewoon niet ging.”