“Het programma in een nieuw jasje steken is tof. Maar dan moet je dus veel reizen. Ik ben in de zomervakantie drie keer zo’n achttal dagen weg voor opnames. Aan Isak kon ik het uitleggen, maar Thor begreep er niks van: zijn mama verdween, was weer thuis, en verdween opnieuw. Hij werd daar onzeker van”, vertelt Dina Tersago in Nina.

“Thor is een mama’s-kindje. Ik ben zijn houvast. En die viel plots weg. Dan voel je je schuldig hè. Als ik hem naar de crèche bracht, klampte hij zich met man en macht vast. Al huilend. Zo triestig. Maar ik wil ook niet klagen. Mijn jongens zullen hier geen trauma aan overhouden. Maar pal in die opnameperiode denk je: verdorie, mijn kind heeft mij nu nodig en ik kan er niet voor hem zijn.”

Ooit postte Dina zelfs een foto waarop ze huilde. “Ik heb daar goede reacties op gekregen. Mama’s vonden het fijn dat ik durfde te laten zien dat het niet elke dag rozengeur en maneschijn is. Er zaten ook een paar minder leuke reacties tussen, vooral van mannen: 'Stop met huilen, je hebt hier zelf voor gekozen'”, vertelt Dina terwijl ze met haar ogen rolt. “Ja, ik heb hiervoor gekozen. Maar mag ik het ook eens moeilijk hebben?”