“We hebben haar bijna een jaar lang zien aftakelen. De laatste week was ze erg verzwakt. Haar lichaam was helemaal ‘op’ en ze was zwaar dementerend. Op het einde werd ze beademd en lag ze aan het infuus. Toch zakte de grond onder mijn voeten weg op het moment dat de dokter ons aanraadde haar naar de palliatieve afdeling te brengen”, vertelt Willy Sommers in Dag Allemaal.

“Mama was dan wel 91, maar zoiets blijft een mokerslag. We hadden haar nog enkele maanden in leven kunnen houden, maar wat had ze daar nog aan gehad? Dus hebben wij ingestemd. Alle baxters werden afgesloten: medicijnen, voedsel, drank. Haar doodsstrijd heeft uit eindelijk nog vier dagen geduurd.”

“Mijn zus en ik hebben elke dag van acht uur ’s morgens tot tien uur ‘s avonds bij haar gewaakt. Mama is uiteindelijk gestorven toen Viviane even weg was om een drankje te gaan halen. Daar heeft ze zich trouwens enorm schuldig over gevoeld.”

“Ik zat naast mama’s bed toen ze stopte met ademen. Dat was al eens een paar keer gebeurd, maar toen had ze zich telkens ‘herpakt’. Maar die keer was het definitief. Ik ben meteen de dokter gaan halen. ‘Het is voorbij’, zei hij. Op dat ogenblik kwam mijn zus weer binnen. Dat was een zeer emotioneel moment. Wij zijn in elkaars armen gevlogen en hebben tranen met tuiten geweend.”