“Als kind van de jaren 60 ben ik opgevoed met het idee dat jongetjes niet huilen. Achterlijke tijden, vind ik”, zegt Herman Brusselmans in Story. “Ik ben geen huilebalk, maar kan wel makkelijk de krop in de keel krijgen bij een film of een heftige discussie met mijn lief. Op de begrafenis van mijn eerste hondje heb ik ook echt gehuild. Eens overmand door je emoties, zijn de tranen moeilijk te stoppen.”

“Ik schaam me niet voor mijn emoties. Als ik een man zie huilen, denk ik: zo’n mens moet getroost worden. Het idee dat echte mannen niet huilen is toch wat voorbijgestreefd. Iets opkroppen is nergens goed voor. Dan kan het deksel ineens van de pot vliegen. In het bijzijn van vreemden, probeer ik me wel in te houden. Mijn emoties deel ik liever met geliefden.”

Zo heeft Herman onlangs nog zijn hart gelucht. “Ik worstel al een tijdje met het feit dat het in mijn vak allemaal iets minder gaat. Dan zeg ik tegen mijn vriendin Lena: ‘Potverdomme, ik ben uitgerangeerd’. Eens zagen en zeiken, dat lucht op.”