Guga Baúl groeide als enig kind op in Oostende. Hij geeft in De Rotonde toe dat hij het wel gemist heeft, andere kinderen in het gezin. “Toen ik een jaar of 6 was vroeg ik aan mijn moeder: wanneer komt er nu een broer of een zusje?”, vertelt hij aan Christel Van Dyck. “Dat gemis van een speelkameraadje vond ik toch lastig. Maar Jeroen en Soren, mijn twee beste vrienden, waren een soort van plaatsvervangende broers voor mij. Nog altijd.”

Als enig kind kreeg hij ook alle verwachtingen van zijn ouders op zijn schouders. “Ik vertel er ook over in mijn voorstelling ‘Studio Guga’: ik heb toch wel enige prestatiedruk ervaren”, aldus Guga. “Clichévoorbeeld: ik denk dat mijn pa heel graag zelf voetballer was geworden op hoog niveau, en wilde per se dat ik die ambitie ook had. Dat ik elke match mijn best deed, het maximum eruit haalde. Hij zei dat ook telkens: allez komaan, het maximum, he. Het maximum!”

De kleine Laurent, zoals Guga echt heet, kreeg er stress van. “Ik zal niet zeggen dat ik er een haat-liefdeverhouding voor het spelletje aan overgehouden heb, want ik hou nog altijd heel veel van voetbal. Maar toch… Ik ben altijd zenuwachtiger geweest voor een voetbalmatch dan voor een optreden. Dat is niet normaal,” lacht hij.