De ouders van Carry Goossens hadden een grote wasserij in Mechelen. "Ze werkten dag en nacht. Als enig kind ben ik opgegroeid tussen volwassenen. De eerste 3 jaar van mijn leven heb ik bij de jongste zus van mijn moeder gewoond. Dan, van mijn 4 tot mijn 12, bij mijn grootvader. Zo moesten mijn ouders niet naar mij omzien. Of zo weinig mogelijk. Hoe dikwijls ze me zijn vergeten te komen halen op school... Dan stond ik te wachten aan de poort en kwam er een leraar: 'Ze zijn u weer vergeten?'", vertelt Carry op Radio 2.

Eenzaam kind

"Ik weet eigenlijk niet waarom mijn ouders een kind wilden. Misschien was ik een accidentje? Of misschien was het wel gepland, maar dan vooral om tegemoet te komen aan de familiale en maatschappelijke druk. Als kind was ik heel eenzaam, in mijn hoofd vooral. Het enige waar ik echt van opfleurde was televisie. Ik was echt 'verhangen' aan de tv. Films, jeugdfeuilletons, jeugdprogramma's, dat was mijn lang leven."

Toen hij 12 was, ging Carry bij zijn ouders wonen. Dat werd niet meteen een succes. "Ik stond aan het begin van de puberteit en plots was er mijn vader die 'vader' begon te spelen. Dat werkte natuurlijk niet. Dat botste langs alle kanten. Ik ontdekte toen ook dat het huwelijk van mijn ouders niet echt gelukkig was. Het leek wel een opeenstapeling van ruzies, problemen en incidenten. Toen ik boven in bed lag, hoorde ik die slaande ruzies. Dat was verschrikkelijk."

Brutaal

"Mijn vader kon op zijn eentje een heel café entertainen. Maar thuis was hij niet altijd even fijn in de omgang. Gewoon brutaal. Ik werd dan ook boos toen anderen zeiden: 'allez, uw vader dat is toch een toffe?' Ja, op café, maar je moet hem thuis meemaken. Daarom heb ik jarenlang alles wat met mijn vader te maken had, ontkend.”

“Maar nu moet ik toegeven, het feit dat ik goed functioneer in mijn job als comedy acteur heb ik van mijn vader. Dat talent had hij, maar in de omgang thuis, in zijn huwelijk met mijn moeder was hij niet altijd een aangename man. Als kind zie je die twee kanten, maar je kan dat niet plaatsen."

Twijfels

Intussen heeft Carry het allemaal een plaats kunnen geven. "Ik heb altijd impulsief de kant van mijn moeder gekozen, maar was mijn moeder een heilige? Ik weet het niet. Ze is onverwacht en heel snel overleden. Ze was pas 49. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Plots was ze weg. En dan blijft het beeld dat je had als kind.”

“Naarmate je ouder wordt, naarmate de herinneringen vervagen, begin je te twijfelen. Je wordt ook zachter, vergevingsgezinder, ook ten opzichte van mijn vader. Als je jong bent, denk je niet na over wat hij, mijn vader dus, zelf heeft meegemaakt. Hoe is hij opgevoed? Als kind erger je je aan zijn houding, maar later denk je, wacht, misschien zat het niet allemaal zo zwart/wit in elkaar. Ik weet het niet, maar het is ook niet meer belangrijk. Het is voorbij."

(Bron: Radio 2)