“Laat dit meteen duidelijk zijn: de eerste indrukken waren wél allemaal positief”, zegt Tatiana in Dag Allemaal. “Ik vond Lothar een knappe jongen, we zagen onmiddellijk waarom we aan elkaar gekoppeld waren, ik kon heel goed met hem lachen. Ik had vlinders in de buik, kortom.”

En dan toch krijgt de kijker zo’n gigantische ommezwaai te zien. “Ik weet het. Maar ik hoop toch op wat begrip”, aldus Tatiana in het weekblad. “Kijk, wij zijn in ’t dagelijks leven allebei erg sociaal, dikwijls in groep. En op reis zijn we plots ‘alleen’, daar hebben we ’t allebei moeilijk mee. En ja, dan vallen er al eens ongemakkelijke stiltes. Ik vind het ook pijnlijk om naar te kijken, hoor.”

“Ik ben superfier op alles wat ik heb gedaan en dat ik me hieraan gewaagd heb. Mensen die me kennen, zeggen dat ik gewoon mezelf ben gebleven. Dát telt voor mij, en niet de anonieme kritiek van mensen die me niets bij te leren hebben over wie ik ben of zou moeten zijn. Dat neemt niet weg dat dat soort kritiek me wel pijn kan doen, dus ik hoop dat de kijkers toch begrip voor mij kunnen opbrengen.”