Stephanie herinnert zich dat het ook voor haar ouders moeilijk was. “Ze verhuisden wel naar Wallonië, maar spraken zelf eigenlijk bijna geen Frans.” Haar moeder, Christa, had een meisje gevraagd om Stephanie rond te leiden op school, zodat ze wist waar alles was.

Maar natuurlijk bleef dat meisje niet constant bij haar, en in het begin had Stephanie het erg lastig op haar nieuwe school in een vreemde omgeving met een vreemde taal. “De eerste dagen was dat tranen inhouden. Je kan niemand aanspreken. Eigenlijk wou ik niet dat het speeltijd werd, want heel lang naar het toilet gaan was een optie, maar ook niet echt.”

“Ik heb mijn tranen elke dag ingehouden tot ik in de auto zat, de deur dichttrok en dan kon ik het loslaten en wenen. Mijn mama zag dat, zette zich naast me en begon mee te wenen.”

“Zij waarschijnlijk uit schuldgevoel. En ik zei: ik wil niet meer naar die school. In mijn herinnering is dat redelijk snel voorbij gegaan, maar dat zal toch wel een aantal weken geduurd hebben,” vertelt de anders altijd goedlachse Stephanie Planckaert aan Peter Van de Veire.