"Ik ben zó gelukkig", zien we Viktor Verhulst zeggen in 'De Verhulstjes'. Zijn familieleden zijn daar niet bepaald door verrast: het lijkt soms wel alsof Viktor gelukkig geboren is.

Toch herinneren ze zich allemaal nog één periode waarin het een stuk minder goed ging met hem: de tijd waarin hij studeerde. "Het studentenleven was gewoon niet voor mij", herinnert hij zich.

"Dat was een triestige periode", getuigen ook Gert Verhulst en Ellen Callebout. "Wij waren er allemaal niet goed van. Hij was zó ongelukkig. Hij zat uren voor die boeken, maar je kan hem niet helpen, hé. Uiteindelijk moet hij het alleen doen."

"Op een gegeven moment moet je het loslaten: als het er niet in zit, zit het er niet in", vindt Gert. "Er was geen leuke sfeer in huis toen", aldus Ellen.

"Ik zag het niet zitten", klinkt het bij Viktor zelf. Maar Viktor zou Viktor niet zijn als hij de situatie niet zou relativeren. "Het komt altijd goed. Het is niet dat ik daar trauma's aan heb overgehouden", benadrukt hij dan ook.