Christoff leerde Wouter niet oppervlakkig kennen. Ze waren ongeveer even oud, hadden veel meegemaakt en hielden regelmatig contact. “We bellen elkaar ook vaak”, vertelt hij. “Zo leerde ik Wouter ook goed kennen.” Dat maakt het verlies extra confronterend. “Zijn dood laat me niet los.”

“Ze pasten zo goed bij elkaar”

Wat Christoff het meeste raakt, is het onrechtvaardige gevoel dat bij dit verlies komt kijken. Belle en Wouter vormden volgens hem een sterk en warm koppel. “Ze pasten zo goed bij elkaar”, zegt hij. De herinneringen komen dan ook ongevraagd terug. “Ik zie hem nog bij mij in de zetel zitten.”

Dat Belle geen afscheid heeft kunnen nemen, blijft door zijn hoofd spoken. “Geen afscheid kunnen nemen… dat idee alleen al.” Voor Christoff is het nauwelijks te bevatten wat zij nu moet doormaken. “Wat Belle nu moet dragen is verschrikkelijk.”

De gedachte die blijft hangen

Toch is er vooral één vraag die hem niet loslaat. Niet over zichzelf, niet over het verlies op zich, maar over het kind dat achterblijft. Ellia, het negenjarige zoontje van Belle en Wouter. “Mijn petekindje is een jaar jonger dan Ellia”, zegt Christoff. En net die vergelijking maakt het zo rauw.

“Dan denk je: hoe moet je in godsnaam dat aan je kind vertellen, dat papa niet meer thuis komt?” Het is een vraag waarop geen antwoord bestaat, maar die zich volgens Christoff onvermijdelijk opdringt bij zo’n drama.

Woorden schieten tekort

Christoff stuurde Belle meteen een bericht, al wist hij niet goed wat hij kon zeggen. “Eigenlijk alleen om te zeggen dat ik er geen woorden voor heb.” Meer kon hij niet doen. En misschien was dat ook genoeg.

“Bij zulke drama’s zijn woorden tevergeefs”, zegt hij. Soms blijft alleen de stilte over. En de gedachte aan een kind dat veel te vroeg afscheid moest nemen van zijn vader.