Knuffelaar in eigen kring

Zita omschrijft zichzelf als een knuffelaar, maar enkel bij de mensen bij wie ze zich op haar gemak voelt. “Bij vrienden, mijn ouders of mijn broer Nono,” zegt ze in Het Laatste Nieuws. In die kring vindt ze lichamelijkheid een vanzelfsprekende manier om liefde en steun te tonen. Ook eenvoudige gebaren, zoals een schouderklopje, ziet ze als waardevol. “Ik denk dat iedereen lichamelijkheid nodig heeft. Het is een vorm van liefde en ik probeer zoveel mogelijk liefde te verspreiden.”

Grenzen zijn belangrijk

Toch benadrukt Zita dat er voor haar ook een duidelijke grens bestaat. Ze vindt het niet fijn als mensen haar ongevraagd vastpakken, bijvoorbeeld bij het nemen van een foto. “Dat vind ik niet oké. Lichamelijkheid waar ik niet zelf voor kies: nee, dank u.” Met die uitspraak maakt ze duidelijk dat lichamelijk contact voor haar pas waardevol is als het vanuit wederzijds respect en toestemming gebeurt.

Lichamelijkheid als teken van verbondenheid

Voor Zita is lichamelijkheid dus meer dan een oppervlakkig gebaar. Ze ziet het als een vorm van verbondenheid en communicatie, maar enkel wanneer het op een juiste manier gebeurt. Haar uitspraken sluiten aan bij een bredere maatschappelijke discussie over persoonlijke grenzen en respect, zeker bij publieke figuren die vaak met fans in contact komen.

Met haar duidelijke woorden laat Zita zien dat ze als jonge BV niet bang is om haar grenzen af te bakenen, en tegelijk het belang van warmte en liefde in relaties te benadrukken.