Anke Bunckinx verloor in 2011 haar broer Daan aan lymfeklierkanker. “Die lege plek aan de feesttafel blijft confronterend”, zegt ze daar zonder omwegen over.

Volgens Anke Buckinx zijn het net de momenten waarop iedereen samenkomt die het gemis extra tastbaar maken. “Het is goed om daar tijdens het feesten even stil bij te blijven staan”, vertelt ze. Voor haar hoort verdriet bij het leven en hoeft het niet verstopt te worden achter verplicht vrolijke gezichten. Tegelijk benadrukt ze dat stilstaan niet betekent dat alles vast blijft zitten. “Maar tegelijk gaat het leven verder.”

"Zij hebben de levensvreugde weer aangewakkerd"

Wat haar door die moeilijke momenten helpt, zijn haar kinderen. Anke vertelt hoe zij een duidelijke ommekeer brachten, niet alleen voor haar, maar ook binnen haar familie. “Het is vooral hartverwarmend om te zien hoe mijn kinderen de levensvreugd bij mij en mijn ouders weer helemaal hebben aangewakkerd.”

Die woorden zeggen veel over hoe rouw en geluk bij haar naast elkaar bestaan. Het verdriet om haar broer verdwijnt niet, maar krijgt een andere plaats. “Het leven stopt niet”, klinkt het impliciet, al blijft de herinnering altijd aanwezig.

Lees ook: Anke heeft spijt van haar beslissing: "Nooit meer helemaal goed gekomen"

"Voor niet iedereen is Kerstmis een groot feest"

Anke kijkt daarbij verder dan haar eigen gezin. Ze beseft dat Kerstmis voor veel mensen zwaar weegt. “Helaas is voor niet iedereen Kerstmis een groot feest”, zegt ze. Ze wijst erop dat veel mensen deze periode doorkomen met financiële zorgen of met het gemis van een dierbare.

Die realiteit maakt dat ze de feestdagen niet idealiseert. Voor haar draait Kerst niet om perfectie, maar om begrip. Om even stilstaan bij wie er niet meer is, zonder te vergeten wie er wel nog is. Soms zit de betekenis niet in grote momenten, maar in het toelaten van wat moeilijk is, naast alles wat warmte brengt.