José De Cauwer getuigt in een emotioneel gesprek met Het Laatste Nieuws over het afscheid van zijn dochter Debbie. Zij overleed op jonge leeftijd na een zware ziekte, en het verlies blijft voor hem nauwelijks te bevatten. De Cauwer beschrijft openhartig hoe hij die laatste momenten met haar heeft beleefd en hoe het verdriet hem tot op vandaag achtervolgt.

Hij herinnert zich nog levendig de dag voor haar dood, toen hij haar voor het laatst zag. “Ze kon toen al niet veel meer zeggen. Er is toen ook niet veel meer gepraat”, vertelt hij. Hij ging naast haar zitten, pakte haar hand vast en voelde intuïtief dat dit het einde was. “Eigenlijk legt ge op dat moment uw kop neer”, zegt hij over de machteloosheid die hij ervoer.

Toen Debbie weer in slaap viel, besloot hij stil te vertrekken. Onderweg naar huis kon hij nog altijd niet geloven wat er stond te gebeuren, maar ergens wist hij dat het daar stopte. Het gevoel van onwerkelijkheid overviel hem volledig, zelfs terwijl hij besefte dat hij afscheid had genomen. Het was een moment dat hem diep tekende en hem tot op vandaag bijblijft.

Wat hem misschien nog het meest pijn deed, was een gesprek een week eerder in het ziekenhuis. Toen zei Debbie, ondanks haar eigen lijden: “Sorry papa, dat ik u dit allemaal aandoe.” Die woorden sneden diep in zijn hart, want het idee dat zijn doodzieke dochter zich zorgen maakte om hem noemt hij ondraaglijk. “Nog steeds kan ik soms niet geloven dat Debbie voorgoed weg is”, besluit De Cauwer, duidelijk geëmotioneerd.