Voor Veerle is het ritme van haar man al lang geen verrassing meer. “Of hij nu om half twaalf thuis komt of om kwart voor twaalf, dat maakt niet uit”, zegt ze. Dat schema is al twee decennia hetzelfde. “Bart werkt al twintig jaar aan hetzelfde tempo. Voor hem is het uitdagender, maar voor mij maakt het weinig verschil.” Het klinkt bijna zakelijk, alsof ze geleerd heeft haar verwachtingen bij te stellen.

“Hij kan niet zonder politiek”

In haar boek laat ze doorschemeren dat ze haar man gemist heeft, zeker tijdens haar herstelperiode. Toch heeft ze hem nooit gevraagd om het rustiger aan te doen of om te stoppen. Die vraag stelde ze bewust niet. “Neen, omdat ik besef dat hij dat niet zou doen”, zegt ze. “Hij kan niet zonder politiek. Waarom zou ik hem dat dan vragen?”

Het is een vorm van aanvaarding die niet voortkomt uit gemak, maar uit realisme. Ze weet wie hij is en wat hem drijft. En ze weet ook dat sommige dingen niet te veranderen zijn.

“Is het evident? Neen”

Wanneer ze zich hardop afvraagt waarom ze bij hem blijft, komt haar antwoord niet aarzelend, maar wel doordacht.“Omdat wij elkaar graag zien. Omdat wij vier mooie kinderen hebben. Omdat ik fier ben op hem. Hij doet het toch maar, hè.” Daarna valt er even stilte. En dan volgt de nuance. “Maar is het evident? Neen, dat niet.”
Ze verbergt niet dat ze soms meer tijd samen zou willen. Dat gemis zit er, en dat benoemt ze ook. Liefde sluit verlangen niet uit.

Lees ook: Veerle Hegge zegt hoe het nu met haar gaat

"Dat is niet normaal”

Het dagelijkse gewicht ligt vaak bij haar. “Ik neem 95 procent van het huishouden voor mijn rekening”, zegt Veerle zonder omwegen. En dan volgt een zin die blijft hangen. “Dat is niet normaal.” Geen beschuldiging, maar een vaststelling. Een eerlijk inzicht in hoe de balans in hun gezin ligt.

Het is niet altijd makkelijk om samen te leven met een man die vaak van huis is. Veerle laat zien dat het écht wel nog kan, ondanks alle obstakels.