Eddy Planckaert heeft het moeilijk met zijn leeftijd. “Er zit een grote onrust in mij. Ik ben niet de enige hoor, op mijn leeftijd. Mensen van zestig, die hebben een speciale leeftijd,” merkt hij op in Primo.

Eddy vindt het niet fijn wat zijn vrienden en familie nu doen. “Mensen van mijn leeftijd hebben zoveel capaciteiten en zoveel ervaring, ze zijn vaak nog zo sterk als een beer. Maar dan voel je dat de mensen, mijn familie en vrienden, mij soms willen sparen.”

Eddy Planckaert heeft er het moeilijk mee dat zijn vrienden en familie hem willen sparen

“Aan de ene kant ben ik daar wel blij om; zo vragen ze me bijvoorbeeld niet meer om de tenten van de glamping te poetsen. Maar aan de andere kant steekt dat, ik vind dat ambetant, dat ze me ‘de oude’ vinden. Terwijl ik alles nog kan!”

Al wil Eddy niet klagen. “Ik heb alles,” beseft hij. “Elke mens van in de zestig wordt met die onrust geconfronteerd. Elke persoon uit die leefwereld speelt met de vraag: wat houdt het leven eigenlijk in?”

“Ik zou daar best een boek over willen schrijven, over die onrust, die muizenissen. Op zoek gaan naar antwoorden.”