In de podcast 'Last Goodbye' praat Fatma Taspinar openhartig over de zelfdoding van haar vriend Ward Verrijcken. "Blijkbaar doen we toch iets niet goed. We zitten met de hoogste cijfers, dus misschien moeten we er veel meer, of op een beter manier, over babbelen", bedenkt ze.

Het afscheid van Ward heeft haar enorm getekend en heeft haar kijk op het leven veranderd. "Hij was echt een van mijn beste vrienden. Hij had heel donkere periodes, en ik probeerde hem echt uit die donkerte te halen. Ik stak mijn ziel daarin."

Toch had ze zijn dood niet zien aankomen. Het was in de coronaperiode, en waar ze normaal gezien álles zou hebben gedaan om er te zijn voor hem, kón dat toen simpelweg niet. "Het was strafbaar om naar mensen te gaan. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als corona er niet was geweest."

Schuldgevoel heeft ze gelukkig niet, en ook boosheid voelt ze niet. Ze beseft namelijk dat Ward aan een ziekte leed. "Mensen zijn nogal makkelijk kwaad, maar ik begrijp wel waar hij in zijn gedachten moet geweest zijn. Ik snap wel dat hij geen andere uitweg zag, ook al was die er wel."

"Maar het is gewoon kei-jammer. Dat was zo'n schone mens. Hij had niet dood moeten gaan. Hij maakte mijn leven rijker."