In zijn boek beschrijft Jens Dendoncker een traumatische gebeurtenis na een epilepsie-aanval op een fuif. Tijdens die periode werd de regio waar Jens woonde geteisterd door een jongerenbende. Waar ze kwamen, was er volgens Jens miserie en werd er gevochten.

"Er heerste toen nultolerantie rond Zwevegem. Bij het minste werd de fuif stilgelegd en moest iedereen naar huis. Toen ik daar lag, dachten de organisatoren meteen aan een overdosis", vertelt Jens aan het Nieuwsblad.

"Omdat ze niet wilden dat al hun voorbereidingen en kosten voor niets zouden zijn geweest, hebben ze me gewoon naar buiten getrokken. Toen ik wakker werd, bovenop een vuilniszak, in de kou en in mijn T-shirt, voelde ik me echt uitschot. Weggezet bij het vuil. Meer een last dan wat anders."

Het is de eerste keer dat ik me wilde opsluiten, om zoiets niet meer te hoeven meemaken.

Ook toen hij in Brugge studeerde maakte Jens een gelijkaardige situatie mee. Op weg naar zijn kot kreeg hij een aanval. Toen hij wakker werd, was zijn broek afgetrokken en had men dingen in zijn handen gestopt. "Een paar jongens stonden met me te lachen, in plaats van me te helpen."

De jongens hadden ook foto's van Jens genomen. "Die keer is heel hard binnengekomen. Dat moment is in mijn hoofd gekropen, denk ik. Meer dan die keer op de vuilzak. Het is de eerste keer dat ik me wilde opsluiten, om zoiets niet meer te hoeven meemaken."