“Als kind van de jaren ‘60 ben ik opgevoed met het idee dat jongens niet mogen huilen”, licht Herman Brusselmans toe in TV-Story. “Achterlijke tijden, vind ik.”

“Ik ben geen huilebak, maar kan wel makkelijk de krop in de keel krijgen bij een film of een heftige discussie met mijn vriendin. Op de begrafenis van mijn eerste hondje heb ik ook echt gehuild. Eens overmand door emoties, dan zijn de tranen nog maar moeilijk te stoppen.”

“Ik worstel tegenwoordig regelmatig met het feit dat het in mijn vak iets minder gaat. Dan zeg ik tegen mijn vriendin Lena: ‘Potverdomme, ik ben uitgerangeerd’. Eens zagen en zeiken dat lucht op.”

“Lena zegt dan dat ik niet mag klagen en noemt de dingen op die wel goed gaan. Het is best dat ze er niet in meegaat. In Gent zeggen ze: ‘Niet neuten, nie pleujen’.